GA-LAICO

"MIÑA BANDEIRA E UN CARBALLO, MEU ESCUDO AS ILLAS CIES"

Levanteime y apeteceume escoitar Milladoiro, ese grupo galego que representa a esencia dos sons galegos mellor ca ninguen. Onte a noite disfrutei tanto dun Madrid solitario, a causa das vacacions de semana santa, coma de recordar con nostalxia a miña terriña. Non podo negalo levo a Galicia no sangue e non podo deixar de pensar en ela, nas suas peculiaridades, no seu paisaxe humano e terrenal. Coa mesma intensidade que recordo de onde veño sintome orgulloso de ser xa, un madrileño de adopcion, unha cousa no quita a outra. Durante estos ultimos anos todos os lugares por onde pasei deronme algo, dinlle algo. Arestora (coma me gusta esta palabra) os cafes os tomo en vaso, os bocatas levan sempre pa amb tomaquet, (ay barcelona) paseime o gin tonic gracias a pomada menorquina, valoro as tapas e as cañas despois do meu paso por granada, doulle valor a ceremonia de creacion dunha comida despois de ver a importancia que lle dan os italianos, e as cañas, Mahou se e posible....E tantas outras cousas que fun adquirindo polo camiño. Antes de escribir esto pensei en que titulo poñerlle e gustoume moito o que acabei poñendo: Galaico. Si son galego pero non teño relixion, non teño dogmas nin prexuizos, non teño cadeas e volverei a repetir mil e unha vez se fai falla o que dixo o meu bo amigo "o payaso funambulista": "Temos raices pero no anclas". Gustame .... O meu concepto de galeguidade ou de apego a miña terra ( a min tocoume ser galego pero pensaria da mesma forma se fora rioxano ou letón) e moi semellante o apego que sinto pola miña familia. E evidente que non e a mellor que existe pero para min e a mais importante, loxico...O igual que emocionome o escoitar a voceciña da miña nai por telefono, tamen se me poñen os pelos de punta o escoitar as gaitas que escoito neste intre, ou cando tomo unha cunca de albariño en calquer lugar do mundo. Sintome tremendamente orgulloso de formar parte dun pobo que cos seus defectos e virtudes tende a espallarse polo mundo adiante, ¿Onde non habera un galego?. Igualmente non entendo o patriotismo coma forma de distincion ou confrontacion. Non hay nada mais bonito que escoitar atentamente coma un castelan emocionase co seu ceo mentras un galego, disfrutando diso, comentalle como baten as ondas do atlantico no litoral do noroeste. Escoito Milladoiro, cada vez sintome mais de Madrid, mais de todolos sitios por onde estiven, pouco a pouco conviertome nun ser universal que e capaz de valorar todo o que lle rodea, que e capaz de disfrutar de todo o diferente ou semellante porque sabe de onde ven, porque dende pequeno deixose empapar polo seu entorno, polo paisaxe que lle acompañou na sua infancia, polo caracter que lle imprimiu ser dunha terra que non e lugar de paso hacia ningures. Nunca, e digo nunca, entenderei a aqueles que non son capaces de mirar mais ala do seu ombligo, non so se perden o que hay fora tamen deixan de disfrutar de todo o que teñen o seu caron. AI LALELO,AI LALA En esta mañana preciosa de sol en Madrid a sabiendas de que tardare mucho en volver a pisar Galicia me apetecio escribir en mi galego (buf si lee esto alguno de BNG me corta la polla) me da igual nadie me va a enseñar a querer lo que es mio. Me entro la morriña justo en el momento en que encuentro mi lugar lejos de las rias y los berberechos, debe ser algo parecido a darte cuenta de lo mucho que quieres a tu madre el dia que te casas con tu chica..... "Quen puidera namorala quen puidera namorala, meu amigo..."